16/9 De lange weg naar Port Hedland

7:15 AM Vandaag is transferdag. Ik zie er een beetje tegenop. Gedaan met de luxe van het relax overbruggen van die ellenlange afstanden zonder zelf te moeten rijden. Vanaf vandaag mogen we zelf achter het stuur kruipen. 

Eigenlijk waren we hier alle 4 liefst nog een extra nacht gebleven. Gewoon om even op adem te komen. De weinig vrije tijd die we gisteren en eergisteren hadden gaat naar de was en de plas en bagage maken.

Hoewel we gisteren uitgebreid afscheid genomen hebben van de bende, zien we ze bijna allemaal terug aan het ontbijt. Haha, ze zouden allemaal uitslapen maar we zijn ondertussen early birds geworden. Dus wordt er opnieuw ten afscheid gekust en ‘give me one more hug’... Nu is het definitief bye, bye!

Om 8:00 staat onze chauffeur klaar en brengt ons naar de luchthaven. Op de luchthaven is geen kat te zien. Meer nog, de luchthaven is potdicht. En niet alleen de luchthaven maar ook de car rental. Houston, we have a problem. 

Bij het gesloten hokje van Thrifty brandt er toch licht. Even informeren, maar daar trekken ze de schouders op. Tja, we huren niet bij hen. Een paar andere klanten komen hun auto inleveren en zijn even verbaasd. Sleutels in de speciale box en hun probleem is opgelost maar wij staan hier te blinken.

Om 8:40 duikt er een jonge gast op in short, op teenslippers en met 2 lange paardenstaarten. Hier is dit een normale dresscode. Op zijn polo een logo van Europcar, aha! Duidelijk nog niet goed wakker, dien typ. ‘Tja, normaal maar open op zondag vanaf 10:00’, zegt hij.  Hij is speciaal voor ons vroeger moeten komen... 

De administratie duurt een eeuwigheid tot hij uiteindelijk moet herbeginnen op een andere pc. Is het nog voor vandaag? 

Na drie kwartier kunnen we eindelijk onze 4WD in ontvangst nemen. Gelukkig gaat de bagage er in vergelijking met 3 jaar geleden, wel vlotjes in. Nog een halte bij Coles om een watervoorraad en onze lunch in te slaan.  Uiteindelijk is het 10:15 als we richting Port Hedland kunnen vertrekken: een ritje van 632 km.

Veel verloren rijden, kunnen we niet. Het is bijna voor de volle 632 km rechtdoor op een kaarsrecht stuk weg.

En dat stuk weg is verschrikkelijk saai. Er is helemaal niets te zien en het landschap is ‘sjiekeplat’ om het op zijn West-Vlaams uit te drukken. Bijna vergelijkbaar met rijden in onze polders. We zien nauwelijks een tegenligger. Slaapverwekkend in de letterlijke zin van het woord. 

We bevinden ons rechts van ‘The Great Sandy Desert’. De Desert is een onbewoonde regio met hier en daar grote rode zandduinen tot 30m hoogte, parallel lopend en dat voor honderden kilometers. 

Aan de kust is er een Eighty Mile Beach maar we hebben geen tijd om een ommetje te maken. Deze Beach maakt deel uit van de North West Shelf. Hier werden in de jaren zeventig drie grote gasvelden ontdekt. Deze velden voorzien heel Western Australia van gas  en wordt ook in vloeibare vorm uitgevoerd naar Japan.

Zo’n 200 km voor Port Hedland verandert het landschap eindelijk een beetje. Er komt meer reliëf in. 

We hebben 38° graden op ons dashboard. We bevinden ons in het begin van de Pilbara. Typisch voor de Pilbara, zeer heet overdag en koud ‘s nachts. Vriestemperaturen zijn hier geen uitzondering. 

Het dorpje Marble Bar kende de langste hittegolf: 160 opeenvolgende dagen een gemiddelde temperatuur van meer dan 37,8° ( van 3/10/1923 tot 7/4/1924). 

De Pilbara is een desolate streek met amper een paar dorpen. Het is nochtans de schatkamer van Australia want de streek is rijk aan allerlei mijnen: mangaan, olie, goud en vooral ijzererts. Werklui worden hier aan en afgevoerd uit Perth, Derby of Broome om enkele weken te werken in de mijnen en daarna enkele weken terug naar huis.

We krijgen een paar Ranges in het vizier en hier en daar wat boulders, maar meer is het ook niet. 

Er komt geleidelijk meer verkeer en dat zijn vooral zware roadtrains. Het is nochtans zondag.

Uiteindelijk belanden we in het havengebied van Port Hedland, een regionale zeehaven waar vooral ijzererts en zout geëxporteerd wordt. 

Ons hotel ligt vlakbij de haven. We horen voortdurend helikopters aan en af vliegen. Morgen is het maandag, een nieuwe werkweek. In het hotel komen heel wat werklui toe die hier enkele weken zullen logeren.

Een douchke verdrijft de vermoeidheid een beetje. In het restaurant kiezen we voor lang gesmoorde ossenwangetjes en die smaken meer dan voortreffelijk. 

Daarna is onze pijp uit voor vandaag.

En wie het nog niet gezien heeft, er staan foto’s op de blog.