17/9 Happy Birthday in Karijini NP

7:15 AM Er ligt een feestvarkentje naast mij. Hubbie is vandaag jarig en mag 58 kaarsjes uitblazen. Nooit gedacht dat we een verjaardag aan de andere kant van de wereld zouden vieren. 

Van vieren is er nog niet veel sprake. Eerst een goeie 420 km overbruggen naar Karijini NP. Een uitgebreid ontbijt is alvast een goeie start.

Voor we Port Hedland uitrijden, stoppen we nog even aan de zoutwinningen. Er liggen hier wel enkele duizenden tonnen te wachten. Zou het ook strooizout voor ter plekke zijn?

Lange treinstellen, geladen met ertsen staan langs de weg te wachten voor vervoer. De wagons tellen is een onmogelijke zaak maar de lengte meten kan wel via de km stand. Verschiet niet: een treinstel van 1,2 km en eentje van 2,3 km. Als die een overweg passeert, ben je een tijdje zoet.

Eens op de hoofdweg (Great Northern Highway) is het een stuk drukker. In beide richtingen rijden gigantische roadtrains op en af naar de mijnsites. Zo eentje inhalen vraagt toch wat tijd. We zien er met 4 en 5 aanhangwagens, echte mastodonten. Achterop staat vermeld hoeveel aanhangwagens er zijn en welke lengte de roadtrain heeft. Dat maakt het inschatten bij het inhalen wat gemakkelijker. Maar die vrachtwagens donderen hier ook aan serieuze snelheid over de weg. Nochtans liggen de wegen er ondanks de zeer zware tonnages zeer goed bij. Neem daarbij temperaturen van eind de 30 tot begin 40°. In Belgenland zou het asfalt al smelten of omhoog komen. Onze minister van openbare werken, den Ben, kan hier zijn licht eens komen opsteken. We willen die studie ook gerust in zijn plaats doen mits enige sponsoring, haha! 

Langs de weg valt er weer niets te zien. We houden ons bezig met het fotograferen en tellen van aanhangwagens van de roadtrains.

Onze Pajero heeft ondertussen ook dorst, tijd om het bakje vol te gooien. Aan het tankstation hebben ze een goede truk gevonden om niet-betalers voor te zijn. Hier moet je eerst naar binnen om je pompnummer op te geven en een rijbewijs of ID af te geven. Dan pas stellen ze de pomp in werking. Slimme Aussies! 

Kort na het Auski Roadhouse verandert het landschap. De aarde kleurt opnieuw dieprood. Er verschijnen weer heuvels en rotsen. De rotslagen liggen als pannenkoeken (platte schijven) op elkaar. Zoiets als de ‘Pancake Rocks’ in Nieuw-Zeeland, maar dan in het rood. 

Langs het wegdek verschijnen kleurrijke bloementapijten in wit, geel, roze, blauw. Die fleuren het landschap letterlijk op. We zijn hier aan het begin van de ‘Wildflower Route’ en op het juiste tijdstip om de bloei te aanschouwen.

We stoppen nog aan een paar lookouts en rijden dan het Karijini NP binnen. We doen nu zelf onze aanmelding en betalen de Entrance Fee van 13 AUD onder gesloten omslag. Kopie van de aanmelding is voor op het dashboard. 

Wat verderop is het Visitor Centre, eigenlijk altijd een obligaat bezoek waard. De Aussies zijn altijd zeer goed gedocumenteerd. 

Vanaf hier hebben we de optie: 76 km rijden op gewone weg of een kleine 30 km over de dirt road richting ons verblijf. Het wordt tijd dat we het zelf eens proberen zeker? We zetten de jeep in 4WD. De GPS geeft aan dat we maar 50km/u mogen rijden. We hotsen, botsen en worden door elkaar geschud. Goe noene, zeg! 

Na een half uur komen we aan in het Karijini Eco Retreat. Het is een grote kampplaats met verschillende mogelijkheden: van eigen tentje opzetten, campervans of tenten zonder en met ensuite. Die laatste soort is voor ons. 

We worden zeer vriendelijk onthaald door Stéphanie de près de Paris. La jeune dame is blij dat ze eens een woordje Français kan spreken.

Het kamp wordt gerund door een jong team. Of we een goeie rit achter de rug hebben? Euh ja, behalve dat laatste stuk hotsen. Ze kijkt naar onze jeep: dat kan toch geen probleem zijn? Als ze hoort aan welke snelheid we op de dirt road reden, ligt ze bijna in een deuk. ‘Mais vous devez rouler plus vite, au moins  80 à 90 km. Comme ça vous ne sentez rien ou prèsque rien’.  Ah bon! On va suivre votre conseil la prochaine fois... maar het zal niet meer voor vandaag zijn, zulle. 

We krijgen een grondplan om onze tenten te vinden en de waarschuwing om zeer goed uit te kijken voor slangen(veel slangen) als we te voet rondlopen. @Hannes: dit is hier echt iets voor jou, haha! We mogen de zaklampen zeker niet vergeten als we naar het restaurant gaan. 

Onze tent is basic maar met een goed en groot bed, mooi opgemaakt. De ‘ensuite’ is buiten. We zijn gewaarschuwd dat er wel eens kikkers in de badkamer kunnen zitten. De WC bril liefst dichthouden of den derrière zou wel eens gekust kunnen worden door een froggie. We verschieten in niks meer of toch: bij het openzetten van de kraan floept er een kikkertje uit de kraan. Het beestje is minstens evenzeer geschrokken als wijzelf. Froggie kiest het hazenpad. 

Na een verkwikkende douche gaan we richting restaurant. We hebben de afstand ietsje verkeerd ingeschat. Het is verder dan we dachten.

Het restaurant is in openlucht met bijgevolg ook een keuken in openlucht. Ze hebben hier geen afzuigkappen nodig. 

Gelukkig konden we deze morgen nog telefonisch ons tafeltje reserveren want de zaak floreert zeer goed en vol is vol. Het tafeltje met nrs 40 en 41 (onze tentnummers) is voor ons gereserveerd.

We bestellen een fles bubbels want nu willen we onze jarige toch wel vieren. We kiezen een schotel met hapjes ‘to share’. Die Aussies zijn meteen mee in den draai. Yeah, something to celebrate. Altijd in voor een feestje! We hebben 2,5 uren om te vieren, daarna moet het stil zijn. 😄😄

Onze schotel to share valt wat klein uit of is het onze honger die te groot is?

De porties van het hoofdgerecht zijn in ieder geval wel zeer ruim bedeeld. Het is zeer lekker maar de ‘barra’ en ‘sirloin’ beginnen een beetje onze oren uit te komen. Een ander botlleke moet dat ‘leed’ verzachten samen met een grote kaasschotel als dessert. Jammer, we hebben geen patissier kunnen vinden voor de verjaardagtaart. Of toch? Ineens komt heel het team al zingend opdagen met een piepklein chocolade cakeje met een fister op. Toch nog vonken en vuur voor hubbie. En stralen dat hij doet. Op de vraag naar zijn leeftijd wijzen we ons tentnummer 41 aan. Ze lopen er nog in ook!  Maar Martine crosst naar de tafel met de tentnummers en grist daar katterap een nummer 58 uit. Een bisnummerke door alle aanwezigen maakt hem weer content.

Een indigestie zal Steph niet hebben van zijn taartje, 2 happen later is het achter de kiezen. 

We sluiten toch wat vermoeid onze avond af en trekken, gewapend met de zaklampen richting tent. Zeg wel, richting tent! Die richting blijkt in het pikkedonker niet zo evident. Overtuigd dat we juist lopen, zetten we er stevig de tred in, goed uitkijkend voor slangen.... om 10 minuten later op hetzelfde punt uit te komen. Nieuwe poging, zelfde resultaat. Ik krijg de slappe lach maar ons Martine moet dringend naar het toilet. Dat wordt billen dichtknijpen!  Zat er daar geen plannetje in mijn tas? Blijkt dat het hele kamp is opgebouwd uit loops, je draait dus rondjes. 

Uiteindelijk geraken we aan onze tent. De temperatuur is al flink gedaald maar we laten toch 1 binnenzeil open. Kwestie om vanuit ons bed te zien wat er mogelijks deze nacht op ons terras verschijnt.

Nog wat aan de blog werken maar mijn ogen vallen dicht. De jarige is al lang in dromenland.