19/9 Van Karijini NP naar Exmouth

6:00 AM Wat een nacht! Geen oog dichtgedaan. De hele nacht gierde de wind rond de tent. We dachten dat de tent het zou begeven: windstoten, bolle tentzeilen, metaal dat ergens tegen klettert, gekraak... Ik zag ons al in bed liggen zonder tent. 

Tegen de ochtend is de wind wat afgenomen maar geen tijd meer om te soezen want we hebben een rit van een kleine 650 km voor de boeg.

Niet echt ideaal om niet uitgerust achter het stuur te kruipen.

Ook Martine heeft slecht geslapen maar Bernard, die slaapt door alles heen. Gelukzak! Bernard slaapt met gemak echt overal.

De tortelduiven zijn vandaag 37 jaar getrouwd. We hebben weer iets te vieren. Martine is er zojuist achter gekomen dat het geen 38 jaar is zoals ze al de hele reis beweert. Nu ja, na zo’n tijd komt het niet op een jaartje.

Om 7:00 is de bagage ingeladen en zijn we de eersten van het kamp aan de ontbijttafel. We willen zeker op tijd vertrekken. Het is zelfs nog niet open. Dit zal wellicht ons laatste outback brekkie zijn. 

Er is wat onduidelijkheid over het wegdek, een lang traject dirt road of niet? Geoffrey (uit de groepsreis) beweerde van wel en op de kaart is het ook niet echt duidelijk. Afwachten! 

Ondertussen is het met 16° al wat opgewarmd. We vertrekken met een flinke voorraad water en stoppen aan het tankstation van Tom Price om het bakje vol te gooien. We kunnen ons zeker niet permitteren om zonder diesel te vallen. De volgende 350 km is geen tankstation te vinden. Het traject is bovendien zeer desolaat, niets van bebouwing, alleen hier en daar een mijnsite. En bovenal geen gsm ontvangst. Schietgebedje dat we op dit stuk geen lekke band of andere pech krijgen want een satelliettelefoon hebben we niet.

Kort na Tom Price (geen persoon) start de dirt road richting Nanutarra. Al bij al ligt die er goed bij. Stephan laat zich goed gaan. In de eerste kilometers kruisen we nog af en toe een roadtrain die op en af naar de mijnsites rijdt. Daarna is het gedaan. Radio-ontvangst is er ook niet. Gelukkig heeft chou wat muziek gedownload: ‘The very best of the Eagles’.

Na zo’n 50 km gaat de dirt road weer over in gewone weg. Het lijkt zelfs vrij recent aangelegd. Oef! 

Over de eerste 350 km is er af en toe een mooi landschap te zien. Ik moet uitwijken voor een goanna die in het midden van de weg staat maar dan vliegensvlug in het struikgewas verdwijnt. Remmen dicht maar helaas geen foto van de goanna! Riebedebie!

Vele kilometers later komt een koe uit het niets de weg op, gevolgd door nog een en nog een en plots een hele meute. Die geef je hier maar best voorrang. Een flink uit de kluiten gewassen stier kijkt ons argwanend aan, haha. En ze blijven maar komen tot we merken dat de kudde gedreven wordt door 2 cowboys op de moto. Da’s ook een manier om vee te drijven. Dat kunnen we wel op foto vastleggen. 

De weg blijft goed berijdbaar tot we terug op de NW Coastal Highway komen. Nu nog 290 km te gaan tot Exmouth. We nemen een tankstop en middagpauze aan het Nanutarra Roadhouse. Ze hebben hier warempel frietjes. Daar hebben we allemaal zin in. Hoewel we onze lunch mee hebben, kunnen we er niet aan weerstaan. Dan maar een ruime portie om te delen en ze zijn zeeeer lekker. Het zijn niet alleen de Belgen die goeie frieten kunnen bakken.

We wisselen op tijd van chauffeur, kwestie van alert te blijven op een licht heuvelachtige maar toch zeer rechte weg. Via de Burkett Road komen we op de World Heritage Road richting Exmouth. We rijden nu eigenlijk weer naar boven want Exmouth ligt op het uiterste puntje van een schiereiland aan de Exmouth Gulf! De andere kant grenst aan de Indische Oceaan en wordt volledig ingenomen door het Cape Range NP met het beroemde Ningaloo Reef. 

We passeren prachtige witte stranden met koraalriffen maar tijd om te stoppen is er niet als we nog op een treffelijk uur in het hotel willen zijn. Dat is voor morgen. 

Het Mantarays Ningaloo Beach Resort grenst onmiddellijk aan het strand en kreeg recent een make-over. Dat is hier meer dan dik in orde. Het contrast met de outback van de vorige weken kan niet groter zijn. Na een verkwikkende douche installeren we ons op het terras van het restaurant met zicht op de oceaan. Alles is hier zen.... zelfs het personeel beweegt zich geruisloos. We kraken een flesje op de volgende 37 jaar voor Bernard en Martine. Ook het diner is meer dan voortreffelijk, een echt fijne keuken. 

Voldaan en helemaal zen (lees: doodmoe) trekken we naar ons bedje.