3/9 Bell Gorge, Leopold en cattle

5:50 AM Good Morning blokes!

Goed geslapen, al werd er naast mij nogal wat bush gerooid.

Om 6:30 valiezen op de truck en op naar de ontbijtzaal. We worden hier goed gesoigneerd en het koffietje doet deugd op dit uur.

Drie kwartier later zit iedereen in de truck maar we moeten eerst de bandenspanning laten controleren. Wayne heeft dan toch een wiel moeten vervangen.

Met een kleine vertraging beginnen we dag 2.

En dat is er eentje met dirt roads, veel dirty roads. We laten een grote rode stofwolk achter ons (sorry voor wie achter ons rijdt) en krijgen van hetzelfde laken een broek als er ons een andere truck voorbij steekt maar dat is eerder uitzondering. We worden stevig door mekaar geschud. Wij zitten vlak boven de achterwielen en vangen de zwaarste schokken. Zware turbulentie noem ik dat! Ik vraag mij af of onze ruggenwervels nog recht op elkaar staan.

Morgen zitten er andere medereizigers op die plaats want ze werken hier met een rotatiesysteem. Alle plaatsen in de truc zijn kriskras genummerd. Wij zijn gestart op nr. 5 rechts, vandaag is dat 6 links helemaal achteraan, morgen wordt dat 7 rechts in het midden enz... niet slecht zo’n systeem. Zo komt iedereen eens links of rechts, vooraan, midden of achter te zitten. En je krijgt ook telkens andere buren naast jou. Goed voor de conversatie en het groepsgevoel en dat zit goed!

Halverwege de voormiddag houden we halt voor ‘a cuppa’. Tafel uit de truc, plooistoeltjes en hopla, Wayne tovert een groot assortiment thee, fruit en allerlei zoetigheden uit zijn truc. De Belgen moeten het wel met ‘instant coffee’ doen. 

Naast de humps en bumps wordt er ook stevig aan de weg gewerkt. Parallel met de weg leggen ze brede afwateringsgeulen aan (geen rioleringsnet, Fluvius passeert hier niet). Dat is nodig tegen de start van de ‘wet season’. De grond naast de weg wordt afgegraven zodat het wegdek zelf hoger komt te liggen. Een werk dat elk jaar opnieuw moet herhaald worden. Gebeurt dit niet, dan spoelt de weg weg. Courage mannen in deze hitte!

We rijden net zoals in de Top End vele kilometers op een plateau tot er links en rechts Ranges verschijnen. Ranges zijn langgerekte heuvels die ontstaan door verticale stuwing van de ondergrond. Dit is vulkanisch gebied en her en der zie je zwarte lavastroken in de rotslagen. Die verticale stuwing is ook zeer goed te zien in het gesteente. 

En de Ranges waar we nu doorrijden zijn de King Leopold Ranges. Yep, onze eigenste Leopold II van België! De Ranges zijn naar hem genoemd uit appreciatie omdat onze Leo nogal begaan was met de natuur. Er zijn blijkbaar wat oude Belgische frankskes richting Australia versast. Onze vorige generaties hebben waarschijnlijk zonder het te weten, Australia gesponsord met belastingsgeld. Leo zelf heeft hier echter nooit voet aan wal gezet.

We zetten koers richting Bell Gorge. Als we het park binnenrijden, betaalt Wayne het toegangsgeld. Geen kassa hier, het geld wordt in een envelop met de namen van de deelnemers in een speciale box gestopt. Rangers komen dat op het eind van de dag ophalen. Iedere bezoeker betaalt hier plichtbewust zijn deel of zou het toch moeten doen. Het is ook een soort controlesysteem voor als er iemand vermist is. Sta je geregistreerd, dan weten ze dat je hier was.

Waterflessen vullen, heel belangrijk. De grootste doodsoorzaak is hier niet te wijten aan beten van slangen of wat dan ook maar door uitdroging of hartaanvallen door de hitte. We weten wat we moeten doen van onze vorige reis.  ‘Control the colour of your pee’!

Daarna dalen we af in de Gorge, uitdaging voor de knietjes, op bepaalde plaatsen over rotspartijen en losliggende keien. Het is verschrikkelijk heet, het zweet stroomt in beekjes vanonder onze hoed en rugzak. Maar we worden beloond! 

Wayne heeft een bijzonder mooi plekje uitgekozen om te picknicken met zicht op de waterval en voor ‘a swim’ hoeven we zelfs niet naar beneden af te dalen. Hierboven is er ook een soort natuurlijk zwembad. De afkoeling is meer dan welkom.

Richting truck is het helaas bergop en bij deze hitte (halverwege 30°) en zonder schaduw gaat mijne moteur toch efkes in overdrive. Half uitgedroogd komen we weer aan de truck. Elk op zijn/haar tempo, maar genoeg inspanning voor vandaag!

We rijden hobbel de wobbel verder door rivierbeddingen, kreken, zandwegen, keienstroken, de hele reutemeteut. Grote stenen ketsen regelmatig tegen de onderkant van de truck. Wayne is een heel goeie chauffeur en we zijn alleszins overtuigd dat we de juiste keuze maakten door dit traject niet zelf te rijden. Met Outback Spirit kom je immers ook op plaatsen waar andere toeristen niet komen omdat ze zelf privégronden hebben of overeenkomsten met de landeigenaars. 

Onderweg duiken meer en meer veestapels op. Koeien lopen ook over de weg en stuiven uit elkaar als de truck nadert. Het landschap doet mij denken aan de serie ‘McLeod’s daughters’. 

We maken de afslag bij de pijl Mornington. Er hangt een telefoon in een hokje langs de weg. Even laten weten dat we op komst zijn. 

Aha, we zijn er dus bijna? Mispoes, het is nog exact 88 km rijden!!! Wayne drukt die afstand uit in ‘beers’, de tijd die hij nodig heeft om een pint of 8 achterover te slaan. Dit landgoed is dus enorm groot, maar het is volledig omheind. Denk maar eens aan de kostprijs daarvan. 

Op het landgoed zien we nog een mooi spektakel van vee drijven op de moderne manier. Niet met de cowgirls/boys van McLeod maar met 2 helikopters. Een gevaarlijk werkje: ze vliegen naar mekaar toe, ze vliegen laag en moeten oppassen dat de helikopter nog net genoeg power heeft om terug hoogte te nemen. 

Uiteindelijk arriveren we op het domein van Mornington Wildlife Sanctuary en kunnen we onze intrek nemen in onze tenten. Het is er ook snikheet, airco is er niet maar de ventilator doet zijn werk. 

Na een douche zijn we als herboren en trekken naar ‘het restaurant’ in open lucht voor het diner. Lam op het menu en het is voortreffelijk klaargemaakt.

Daarna volgt nog een powerpoint presentatie door Sam, vrijwilliger bij AWC (Australian Wildlife Conservatory). Heel interessant  maar de details gaan we jullie besparen. Het komt erop neer dat hier enorme inspanningen geleverd worden om de bush en wildlife in een gezonde staat (ecosysteem) te houden door o.a. ‘prescribed bushfires’ kort na de wet season. We spreken over meer dan 3.000.000 Ha. Van een uitdaging gesproken! 

De meeste van ons hebben moeite om de oogjes open te houden en gaan na de presentatie snel richting tent. Ook wij gaan onder zeil. De temperatuur is ondertussen gehalveerd en zakt gedurende de nacht nog verder weg.