2/9 On the road met Outback Spirit

7:30 AM Vanmorgen mogen we wat langer soezen. Onze Tour start pas deze middag. Raar maar waar: nog geen enkele morgen echt wakker geworden door het gekrijs van de vogels. Dit in tegenstelling tot onze vorige reis. Ze zijn er nochtans wel, zelfs onze goeie vriend de kookaburra. Ofwel zijn die birdies hier welopgevoed of het moet zijn dat we beter slapen. Een dame wist mij enkele dagen geleden te vertellen dat onze vriend enkel lacht als er regen in de lucht hangt. Of het echt klopt of een fabel is?

Om 9:00 trekken we fris gekamd en gewassen naar het ontbijt. Geen goed idee: spitsuur! Moeilijk een tafeltje te vinden en iedereen loopt mekaar voor de voeten en een lawaai van jewelste. Een ‘rustig’ ontbijt wordt het dus niet, maar dat wordt goedgemaakt door het enorme aanbod aan het buffet. Ze hebben zelfs de lekkere ‘eggs benedict’, njammie. Espresso en cappuccino koffie zijn extra’s. 

Om 10:00 moeten we uit de kamer. Alle bagage moet tijdelijk (tourbagage) of langer (valiezen) in bewaring gegeven worden. We bellen de ‘luggage boy’ die snel met zijn golfwagentje ter plaatse is. Wij begeven ons richting receptie om uit te checken en we zijn niet de enige. Het is ‘transferdag’: veel tourgroepen komen en gaan. Dat betekent veel valiezen, heeeeel veel valiezen en bussen die op en af rijden. Je verongelukt hier bijna tussen aankomende en vertrekkende bagage. Voel je het aankomen? Eerst is er verwarring welke bagage naar ‘short en long storage’ moet. Een buikgevoel zegt ons dat we beter in de buurt blijven en de zaak in het oog houden. Gelukkig maar of onze tourbagage was mee met een andere bus richting luchthaven! Stel je voor! We 

hopen toch onze andere bagage binnen 15 dagen terug te zien. 

We hebben nog ruim wat tijd over om Cable Beach bij daglicht te aanschouwen en trekken richting strand. Dat levert inderdaad mooie plaatjes op. 

We ontmoeten 3 American Ladies die meegaan op onze Tour en andere die de Tour al beëindigd hebben (ze dragen de badge van Outback Spirit). Zij die het meemaakten, zijn razend enthousiast. ‘They are good, really good’. We zullen content zijn als het zo goed wordt als met onze Gordie.

We gaan ruim op tijd terug naar het hotel. Na het voorval van gisteren willen we   zeker niet dat ze op ons moeten wachten. Dat is niet het geval want de truck komt te laat door het ophalen van mensen op de luchthaven die vertraging hadden.

Uiteindelijk geraken we allemaal, inclusief bagage, in de truck. We zijn met 20 deelnemers (fully booked - 7 blokes en 13 Janes) + onze gids/chauffeur Wayne. Wayne is een echte Aussie van NSW, gooi daar een stel Amerikanen bij en je krijgt nogal wat gemiauw in hun taal!!! 

De gemiddelde leeftijd van de deelnemers ligt ook een beetje hoger dan de onze, haha. Wel, als zij dat aankunnen, dan zal het voor ons ook wel lukken.

We verlaten Broome en zetten koers richting Derby. Landinwaarts is het landschap min of meer hetzelfde als in de Top End: bush, savanne en immense mangoplantages. De aarde is hier echt dieprood, stierenbloedrood en geeft een mooi contrast met het groen van de mangobomen. Na amper een half uur dirty road rijden, horen we een lichte knal. Wayne zet de truc langs de kant. Die wordt grondig geïnspecteerd. Op het eerste zicht niks aan de hand en we rijden verder.

Na 2 uren, is er een sanitaire stop aan een tankstation, annex bar of wat er moet voor doorgaan. De tijd is hier blijven stilstaan!

Verderop de weg, verschijnen overal bomen die goed gelijken op de Baobab. Het zijn de Boab Trees, geen Baobabs maar wel een verre neef van... 

We bekijken de ‘Boab Prison Tree’: een gigantisch exemplaar van meer dan 12 m omtrek. De boom is hol en diende oorspronkelijk als gevangenis voor de Aboriginals die iets mispeuterd hadden. Aan de nek geketend, zaten ze daar soms met 20 in. 

De boom staat op grond van een cattle station: hier staat een van de langste troggen  waar het vee kan komen drinken, er kunnen er een paar honderd tegelijk naast elkaar. Het water wordt opgepompt door een typisch molentje zoals je in docu’s of films ziet.

In Derby zelf, zien we een ‘modernere’ versie van een gevangenis: ttz. kleine hokken in tralies in openlucht waar de Abo’s, geketend als beesten en opeengepakt, opgesloten werden. Deze gevangenis werd gebruikt tot in 1975! Triestige realiteit. 

We rijden richting the Derby Jetty: Derby (5000 inwoners) ligt aan de kust en the Jetty kennen wij als pier. Hier is het vooral een soort transportsysteem om het vee te verschepen. Zonder vee, is er hier natuurlijk niet veel te zien.

Daarna nemen we onze intrek in het Spinifex hotel voor 1 nacht. Deftig logement, zelfs met eigen was/droogmachine (je moet ze alleen aan de praat krijgen) want dat is in deze regio zeer moeilijk te vinden.

Georganiseerd zijn de Aussies wel, we hebben onze menukeuze deze middag doorgegeven zodat het diner vlotjes verloopt. 

Ook de WiFi is sterk genoeg om nog een reisverslag richting België te sturen. Op het thuisfront is het Hulste kermis en sinds jaar en dag familiereünie, dit keer zonder ons. Na ons diner doen we een poging om via FaceTime contact te maken met de Claerhout clan. Het contactl lukt maar verloopt in onderbrekingen maar we hebben iedereen zijn ‘face’ toch eens gezien, behalve dat van broer Patrick. Als Harelbeekse schepen, en met de verkiezingen in het vooruitzicht, verplichtingen te doen. Ons jongste kleinkindje Senne, 6 weken oud, trekt er zich niet veel van aan maar laat dan toch een kort schreeuwtje horen. Hallo oma en opa? Het zal voor hem eerder etenstijd zijn. De familie zit aan de feestdis en wij in de outback aan de andere kant van de wereld. Wat een verschil! Eigen schuld, dikke bult? No way!

Dag 1 was een zachte en gemoedelijke start van de Tour. Morgen volgt het zwaardere werk. Goodnight! 

P.S. Aussie taal: bloke is man en sheila vrouw. 

Gemeenschappelijke noemer: blokes.