15/9 Horizontal Falls - dubbel en triest afscheid

5:45 AM Veel te laat in bed geraakt: afscheidsdiner met Wayne en dan blijft een mens al eens wat langer plakken. En plus, we kunnen normaal wat langer soezen. Voor onze laatste excursie zijn we opgedeeld in 2 groepen: vertrek om 5:30 en 8:30. We zijn bij groep 2. 

Als we uiteindelijk op de kamer geraken, krijgen we een bijzonder triest bericht binnen van ons nichtje. Het bericht werd al een dag eerder verstuurd maar bereikt ons nu pas. Haar mama, ons tante Maria, is overleden. We zijn met verstomming geslagen. Tante was al een tijdje op de sukkel maar dit komt toch onverwacht, voor ons toch. Onze gedachten gaan richting Zwevegem, waar nonkel, Kathleen en Do, de kleinkinderen afscheid moeten nemen van een echtgenote, moeder en oma. Met tante is ook de laatste uit het ‘Vanassche’ nest niet meer. Herinneringen komen boven uit onze jeugdjaren. Mooie jaren met de tantes en nonkels: het ging er altijd luid aan toe want al die zussen konden nogal kakelen en de nonkels pintjes drinken. 

Ons gevoel is zo dubbel. Rust zacht, tante en heel veel sterkte aan je dierbaren! 

Om 5:45 AM rinkelt de kamertelefoon. We schrikken ons een bult; we waren eindelijk in een diepe slaap. Onmiddellijk denk ik aan een oproep uit België. Het is de hotelreceptie die ons vraagt om binnen de 10’ klaar te staan voor de uitstap naar de Horizontal Falls. Pardon? Must be an error, we are in group 2? Nee, het is geen ‘error’,  mevrouw belt niet op het verkeerde kamernummer en nee, we zitten niet in groep 2 en ja, onze naam is Claerhout en we moeten nu vertrekken of we missen de excursie! Onnodig om op dit uur te discussiëren. 

We springen in onze kleren en gaan richting receptie. Excuses van de receptioniste aanvaard, dit is niet haar fout. Een minuut later arriveren de Suesues, even stomverbaasd als wij, gevolgd door Robyn, Martine en Bernard. Blijkt dat Max en Alison ook mee moeten, maar onze Speedy Gonzalez is al lang de piste in om te joggen en te zwemmen. Alison is slechthorend en begrijpt  de telefonische oproep niet. Chaos alom. De chauffeur verliest zijn geduld en we vertrekken zonder Speedy en Alison. Onderweg geeft de chauffeur Outback Spirit de schuld van het misverstand.... het wordt een spelletje welles nietes wie in fout is. Een ding is zeker: we zijn meer dan klaar wakker! 

Op de luchthaven dringen we nog eens aan om Max en Alison eventueel op een later tijdstip mee te krijgen met een andere groep. Het zou toch zonde zijn, moesten ze deze apotheose missen.

We vertrekken vliegensvlug met een watervliegtuig richting Beagle Bay en Cape Leveque. Vandaar gaat het richting Horizontal Falls! Je leest het goed: horizontale watervallen. In feite zijn dit een soort binnenmeren die gescheiden zijn door hoge rotswanden. Die staan met elkaar in verbinding door een opening in de rotswand. Doordat de getijden hier zo sterk zijn, stijgt het water sneller en hoger in het ene meer dan het andere. Het water stort zich in de rotsspleet en creëert zo een soort horizontale waterval, een kolkende watermassa. 

Ons watervliegtuig landt aan een soort drijvend hotel. Het is een voortdurend komen en gaan van seaplanes en helikopters. Met een speedboot verkennen we eerst de omgeving. Het is hier echt prachtig! 

Stephan en Bernard gaan te water om het voederen van de ‘tawny sharks’ van dichtbij te bekijken. Geen Jaws taferelen, ze zijn ongevaarlijk, al kunnen ze ook wel een stevige knauw geven met hun kleine tandjes. Een arm of een been zal je er niet aan verliezen. Martine en ik volgen het schouwspel even goed, zonder nat te worden.

Groep 1 heeft er ondertussen zijn vaart met de jetboat al opzitten. Ze zijn enthousiast maar konden omwille van het getijdenverschil (en bijgevolg om veiligheidsredenen) enkel door spleet 1, de breedste. 

Wij hebben meer geluk, t.t.z. we weten niet wat het beste is, het hoogste watervaldebiet of met de jetboat door alle spleten stormen. In ieder geval sensatie genoeg! Het is de max.

Daarna maken we met het watervliegtuig nog een scenic flight van anderhalf uur richting Broome (andere terugroute). Dat alleen al, is meer dan de moeite waard. Onbeschrijflijk mooi!

Geland in Broome, kruisen we Max en Alison op de luchthaven. Ze kunnen toch nog mee met een andere groep waar er 2 mensen uitgevallen zijn. We zijn allemaal content dat dit toch nog gelukt is.

Een gids van Outback Spirit brengt ons naar het centrum van Broome voor een blitsbezoek aan het stadje. Nu de volkstoeloop van 14 dagen geleden (door dat festival) verdwenen is, is het overal een stuk aangenamer. Eigenlijk een mooi stadje. We zien dat hier wel zitten om te wonen.

Tijd voor souvenirjacht is er niet. Broome staat vooral bekend voor zijn parels. De grootste natuurlijke parel ter wereld, 22mm, valt hier te bewonderen. Op een apart kerkhof liggen meer dan 700 parelduiksters. In het begin van de parelhandel waren dat Japanse zwangere vrouwen. Het is bewezen dat zwangere vrouwen meer zuurstof in het bloed hebben en daardoor langer langer onder water kunnen blijven. Later werkt er gedoken met loodzware duikerspakken van meer dan 120kg waarmee ze over de bodem van de oceaan  liepen. Het was een zeer goed betaalde job. In die tijd konden ze na 3 dagen al een huis kopen. Sommigen bleven wel tot 14 uren/dag in het water. Duikersverlamming kwam dan ook veel voor, met de dood als gevolg. Andere kwamen om door doorgesneden zuurstofkamerkabels.

We picknicken in een klein parkje en rijden dan naar Ganthaeume Point, het begin van Roebuck Bay. Daar heb je niet alleen een mooi zicht op de baai; hier zijn bij laagwater voetafdrukken te vinden van een dinosaurus.

Daarna gaat het richting hotel waar een berg was en plas nog moet verteerd 

worden. En alweer bagage pakken want morgen start onze selfdrive richting Perth. De tijd vliegt hier voorbij. 

We zijn net op tijd voor de mooie zonsondergang op het strand van Cable Beach. Om stil van te worden. Broome staat bekend om zijn ‘stairway to heaven’ bij zonsondergang. Ik krijg er rillingen van. Een vogel vliegt in die stairway richting ‘heaven’. 

Tante, ik hoop dat jij zoals die vogel jouw hemel tegemoet gaat.

Voor ons volgt een laatste diner met onze compagnons de route. Gezien wij morgen de eerste zijn die het hotel verlaten, nemen we van iedereen afscheid. 

Ook dat afscheid valt bijzonder zwaar...

Hier eindigt het tweede luik van onze avonturen.  

Morgen staan we voor een nieuwe uitdaging: een selfdrive richting Perth. 

“Exquisite Kimberley Adventure Tour” met Outback Spirit, 2-15 sept. 2018.  

Afgelegde afstand in the Kimberley: 3.600 km (+1.600 km in Top End).

Voor onszelf zetten we de namen van onze maatjes hier neer, voor het geval dementie ons parten speelt:

Wayne & Sheila, Robert(Bob) en Beverly(Bev), de 2 Sue’s of the Suesues, Geoffrey & Margareth, Collin(Col) & Karen, Max(Speedy Gonzalez) & Alison, Robyn, Richard(Rick) en Margareth(Margy), onze 3 Amerikaanse gratiën Kendall, Lucy & Joann, Martine & Bernard, Hilde & Stephan