31/8 Cultuurshock op Tiwi Islands

6:00AM Vandaag staat er nog meer cultuur op het programma: een dagje naar de Tiwi Islands. De Tiwi bestaan uit 2 schaars bewoonde eilanden: Melville en Bathurst. De taxi brengt ons naar Cullen Bay Harbour waar we de ferry nemen voor een tochtje van 2 1/2 u vanaf de Beagle Gulf, richting Bathurst, het kleinste eiland. 

Op de ferry zitten al veel Tiwi people. Net voor we aan land gaan (een haven is er niet) komt een gammel busje het strand opgereden. Het is onze tourbus voor vandaag. Voor we aan land gaan is er wel controle door de politie, voornamelijk voor het binnenbrengen van alcohol op het eiland.

Freddy is onze Tiwi gids (een local) en Ben (een Aussie), Tour director en chauffeur. De Tiwi Aboriginal people houden er heel andere gewoontes op na dan op het vasteland.

Het valt onmiddellijk op dat netheid hier geen prioriteit is. Rond hun schamele huizen ligt overal veel ‘brol’. 

Maar ze zijn wel vriendelijk en iedereen zwaait en lacht naar ons. 

We arriveren op de nederzetting Wurrumiyanga en begeven ons richting lokale school. Het is juist speeltijd maar we mogen geen foto’s van de kinderen nemen. Er lopen bijna evenveel honden als kinderen mee over de speelplaats. Het is gemengd onderwijs tot de leeftijd van 13/14 jaar. Daarna worden de jongens letterlijk van de meisjes gescheiden en dat gaat heel ver. Ook thuis mogen broers en zussen vanaf dan geen contact meer hebben met elkaar. Ze mogen mekaar niet meer aankijken of spreken. Als ze willen communiceren moeten ze dat doen via jongere broertjes of zusjes of een oom/tante die de boodschap overbrengen. Meestal blijven de meisjes thuis en worden de jongens elders opgevangen door verre ooms. 

Er zijn 4 ‘skin’ gemeenschappen: Rocks, Sun, Fish en Pandanus. Je moet er de tekening bij zien om te snappen wie met wie mag omgaan. Dat gaat zogezegd diamantgewijs (in een driehoek). Wie die wet overtreedt, krijgt een zware straf. Ze breken de knieën en ellebogen. Gezellig zeg!

We bezoeken het Patakijiyali museum die nog meer vertelt over hun leefgewoontes. Raar maar waar, alle inwoners zijn katholiek dankzij het werk van een dappere priester en zusters. Hoe ze dat voor mekaar gekregen hebben, amai! Ze gaan ook elke zondag naar de mis.  De zusterkes zullen destijds nogal hun ogen uitgekeken hebben bij het zien van de zo goed als naakte Tiwi’s. Vandaag hebben ze wat meer kleren om het lijf. Wellicht zitten die zusters daar voor iets tussen.

We bezoeken de oorspronkelijke kerk, ondertussen is er een nieuwe gebouwd. Ze hebben ook een hospitaal, een materniteit, een aparte dialyse kliniek, een rusthuis. Stel je daar allemaal niet te veel van voor, het gelijkt in de verste verte niet op wat wij kennen. Er is ook een heus sportveld. De mannen zijn blijkbaar cracks in Australian football. Dat is hier enorm populair en de spelers zijn zeer gegeerd. De Lukaku’s van de Tiwi Islands dan.

We bezoeken ook een naaiatelier. Daar wordt naarstig gewerkt aan de outfits voor een begrafenisceremonie volgende maandag. Iedereen zal rood dragen met een print erop. De rokjes worden eerst op ‘maat’ gemaakt. Een rechthoekige lap stof: zijnaden dichtgestikt, bovenaan een elastiek erin en klaar.

Daarna gaan we naar een kleine community. De vrouwen zitten ons al op te wachten en hebben hun kunstwerkjes al klaar. Dit is ook de plaats waar we lunchen. Heel even dacht ik dat we ook boomwormen voorgeschoteld zouden krijgen. Gelukkig niet! 

Daarna is het tijd voor een rookceremonie. Die moet de slechte spirit verjagen maar ook geluk brengen. We worden bijna uitgerookt. De mannen en vrouwen hebben ondertussen hun gezicht geschilderd en starten met zingen en dansen. Het zijn primaire uitbeeldingen van een buffel, krokodil...

Terug het busje in voor een bezoek aan een loods met Abo Art. Je kan het moeilijk een Gallery noemen. Niks speciaals, de werken in het Didj Cultural Center waren veel mooier. 

We maken nog een ritje door het dorp, alles is even vuil maar ze wuiven en blijven wuiven en lachen. Voor de meesten zit het werk er al op en je ziet groepjes kaartspelen langs de weg, ook een van hun favoriete bezigheden.

Laatste stop is het nieuwe kerkhof. Een mengeling van graven met kruisjes en totems. Het oorspronkelijke kerkhof verder weg heeft alleen maar witte kruisjes. 

Het is meteen het einde van het bezoek aan het eiland. 

Het was leuk om mee te maken maar hiermee hebben we onze portie Aboriginal Culture wel gehad.

De ferry brengt ons terug naar het vasteland en het is heet, bloedheet!

Terug in het hotel wacht er een bergje strijk die er op sneltempo door moet. Daarna valiezenpak en weer anders verdelen. Klein vliegtuig morgen, minder bagagegewicht in de laadruimte, gelukkig mogen er 9 kg in de handbagage maar met beperking in afmeting. Puzzelwerk!

We sluiten de avond af bij Char, opnieuw super lekker en over de prijs van het glas rode wijn van onze mannen zullen we maar zwijgen. De vrouwen zijn met minder content. 

Hiermee sluiten we het hoofdstuk Northern Territory af.