13/9 Fire! Evacuatie uit Purnululu NP

5:30 AM  Niet bepaald onze beste nacht, iets na middernacht al klaar wakker. Het lijkt erop dat we alle 2 een nieuwe verkoudheid te pakken hebben. Verstopte neuzen, droge kelen... de airco zal daar wel voor iets tussen zitten.

Op het moment dat we vertrekkensklaar zijn, komt het nieuws dat we ons moeten melden in het Visitor Centre. Het is niet zeker dat we het Purnululu NP kunnen verlaten door bushfires. Het is afgelopen nacht op verschillende plaatsen beginnen branden. De vuurhaarden zitten dicht tegen de weg. Rangers en brandweer volgen de situatie op. Wordt het een extra dagje in de Savannah Lodge? Zal het vervolg van onze Tour in het gedrang komen? 

Als we aan het Visitor Centre arriveren, is de weg afgesloten. We moeten wachten op nieuws van de rangers. Ondertussen komen andere voertuigen ons vervoegen. Iedereen die van plan was om vandaag uit het NP te vertrekken, moet naar dit meldpunt komen. Ze weten precies hoeveel voertuigen en personen dat zijn. Hier wordt bewezen dat het registratiesysteem zoals in een eerder verslag beschreven, zeer nuttig is. Als de laatste jeep aangekomen is, worden alle nummerplaten en het aantal personen per voertuig nog eens gecheckt. We moeten een rij vormen. Dan is het wachten op groen licht of niet.

We doden de tijd met raadseltjes, grapjes en leren de Aussies Nederlands. Praten met een rollende ‘r’ kennen de Engelstaligen niet. Dat zorgt voor hilarische situaties en de slappe lach. 

Na 2 uren wachten zet de colonne zich in beweging met het voertuig van de ranger voorop. Hij zal ons evacueren uit het NP. Hij staat in contact met andere rangers verderop. Als een trage slang verplaatsen we ons door het NP. 

Als we de brandzones naderen, is het lachen ons rap vergaan. 

We hopen alleen maar dat we dit nog kunnen navertellen. Het vuur zit inderdaad zeer dicht tegen de weg (soms amper op 3 m).en dat geeft echt geen veilig gevoel. Op sommige plaatsen is het vuur gepasseerd, aan het smeulen of branden. Soms staan de heuvelruggen in lichterlaaie. Je kan het niet vergelijken met de bosbranden deze zomer in Griekenland of Portugal, maar als je er zelf inzit, hoop je alleen maar dat je niet geroosterd wordt. Wat moeten die arme Grieken niet aan angsten doorstaan hebben. 

We hopen dat de rangers wel geen risico zullen nemen en weten waarmee ze bezig zijn.  

Op een bepaald punt, valt het konvooi stil en het lijkt erop dat we rechtsomkeer moeten maken. Het is stil in de truck. Na een kwartier mogen we weer verder. Het worden uiteindelijk 2 lange en bange uren om de 53 km dirt road af te leggen. 

Ondertussen hebben we meer dan 4 uren vertraging opgelopen. Daar gaat ons programma voor vandaag. Wayne contacteert de tourmanager. Jammer, maar niemand klaagt dat de cruise van deze namiddag noodgedwongen gecanceld wordt. Die zal morgenvoormiddag doorgaan maar we moeten Tunnel Creek  schrappen. 

We bekomen even met een smoko (bijna letterlijk gerookt) op een camping juist voor we de Highway terug oprijden.

We zetten koers richting Halls Creek, een mooi dorpje. Er is hier free WiFi en iedereen checkt meteen zijn/haar mobieltje. Thuis speelt er zich ondertussen een andere soap af: verkiezingssoap. Gelukkig volgen de buren onze brievenbusinhoud goed op. Stephan is nu ook opgeroepen als voorzitter van een stembureau op onze wijk. Hij had al toegezegd om secretaris van een telbureau te zijn. Koenraad brengt dat allemaal in orde. Dikke merci, Koen!

Wij volgen ondertussen onze lange weg naar Fitzroy Crossing. Je vraagt je misschien af hoe we de tijd doden om de lange afstanden te overbruggen? Wayne entertaint ons op regelmatige basis met sappige verhalen uit de pionierstijd of eigen ervaringen met Abo’s of locals. Alles komt er droogjes uit maar met die typische Aussie humor. Ook zijn kennis over fauna, flora en geologie is onuitputbaar.

Deze namiddag trakteert hij ons bij het overbruggen van een lange, saaie afstand (dat heb je met Highways) met een film ‘The Human Race’. We raden jullie zeker aan deze ook eens te downloaden. Voor ons ondertussen zo herkenbaar. Niet dat we zelf die human race moesten ondergaan, maar het illustreert dit deel van de Kimberley zo mooi. En hoe goed Aboriginals de natuur kennen en er mee omgaan! Als toemaatje krijgen we nog ‘The Bush Tucker Man’ te zien, opnieuw heel herkenbaar. 

Net voor de duisternis invalt, arriveren we in Fitzroy. Een vijftigtal wallaby’s grazen voor de ingang van de Lodge. Te donker om ze te fotograferen. Jammer maar we zullen er nog wel tegenkomen zeker? 

Qua logement en keuken valt dit adres een beetje tegen. Het is een grote Lodge en er zijn veel andere tourgroepen aanwezig. In het restaurant (eerder refter) is er slechte akoestiek.  Het is een gekakel van jewelste; we zijn die drukte niet meer gewoon. Het is maar voor een nachtje.

Morgen onze laatste dag on the road met Wayne!