8/9 lange rit naar El Questro - Touring Wegenhulp

5:00 AM Geen moeite om uit ons zacht bed te springen. Bij chou doet het wat meer pijn om de bedstee te verlaten. Camera in de aanslag wil ik de zonsopgang vastleggen maar het mooie kleurenspektakel van gisteren is er vandaag niet. 

Ik hoor geplons in de poel en je moet maar 1 keer raden wie hier al baantjes aan het trekken is in het halfdonker: Speedy Gonzalez!

Vandaag wordt een marteling voor Speedy: een hele dag op de truck, de volle 532 km op dirty road. We zullen hem af en toe eens moeten uitlaten. Gisterenavond hebben we hem voorgesteld dat hij ook een eind voor of achter de truck kan lopen.

Na het ontbijt moeten we afscheid nemen van Ngauwudu Safari Camp of toch niet? Onze truck geeft geen kik. ‘Crackers, what the hell did you do to the trucker, man?’ Er is iets mis met de batterij. De materiaalkoffer gaat open en er wordt een kleinere truc van het kamp bijgehaald. Panikeren doen ze hier niet, wij wel! No worries, folks!

Wayne krijgt de truck weer aan de praat en met wat vertraging verlaten we dan toch dit paradijsje. De hele weg terug tot in Drysdale Station! Er zijn geen alternatieven. Nu is het aan Sheila om te headbangen vooraan in de cabine.

De ‘cuppa’ stop is in Munurru. We zijn hier 2 dagen geleden ook geweest. En jawel, Houston we have a problem! Daar staan we dan echt uitgeschud in de middle of nowhere! Na wat we al meegemaakt hebben, is het eigenlijk verwonderlijk dat de truck nog niet uit elkaar valt. Er zal wel meer dan 1 vijs of kabel los zijn.

Wayne heeft satelliettelefoon aan boord en amper 5 minuten later komt een Aboriginal ranger die hier in de buurt was,  de parking opgereden. 

Maar truckie weigert dienst met de startkabels. Dan maar de ouderwetse manier: op sleeptouw nemen. Zal de jeep van de ranger onze mastodont op gang krijgen? We zien al een tafereel voor ons dat de jeep middendoor gaat. De ranger rijdt zo traag eens de truck begint te rollen, dat een aanrijding maar op het nippertje kan vermeden worden. Wonder boven wonder slaat de motor aan en kunnen we weer verder.

We hobbelen tot Drysdale Station. Hier halen we onze lunch op voor straks. Wayne legt hier in een mum van tijd een nieuw wiel op, kwestie van Murphy voor te zijn. Laat ons hopen. Ondertussen lopen we de lokale shop (een schuurtje) binnen. Ze hebben hier van alles: van postkaarten, boeken, huishoudartikelen, drank, diepgevroren vlees en de modernste postbus ooit: een kleine ton met een gleuf erin. We vragen ons af hoe lang het duurt eer een kaartje in België zou geraken. 

Aan de muur hangen 2 posters van de Mitchell Falls: eentje zoals we ze gisteren gezien hebben en eentje van de Falls in de Wet Season. Moesten we enkel die laatste zien, we zouden nooit geloven dat het de Falls zijn. De vriendelijke ‘shopmanager’ begint meteen over alles uitleg te geven. Hij is natuurlijk ook curieus zoals de meeste Aussies. Ik krijg hier zelfs de jobaanbieding van mijn leven. Als ik wil, mag ik de volgende 5 maanden de Dunnham Station Homestead runnen. Maar ik krijg geen permissie van chou. Dat zou pas een uitdaging zijn!

Na nog een uur hobbelen komen we terug op Gibb River Road. Die is in iets betere staat. 

In de namiddag speelt Murphy ons voor een derde keer parten. Bij een lookout aan de Durrack River is het weer van dat: truckie heeft geen zin meer. We staan een stuk van de weg geparkeerd zodat we niet meteen opvallen. 

Wayne laat ons achter omdat hij vermoedt dat hij een heel eind verderop een auto gezien heeft. Eigenlijk moesten we nu Speedy erop uit sturen want die heeft toch energie te over. Een kwartier later is Wayne terug in gezelschap van een jeep, die ons opnieuw op sleeptouw neemt. Het is de vijfde wagen die we vandaag tegenkomen. Zo druk is het hier op de wegen. Als bij wonder slaat ook nu de motor redelijk snel aan. 

We zijn nog 2 uren van El Questro verwijderd en iedereen is het erover eens dat we misschien best geen stops meer maken. 

Maar Waynie daagt het lot verder uit en we stoppen toch nog aan een lookout. We staan aan de voet van de Cockburn Range, een van de meest gefotografeerde plaatsen van de East Kimberley. Dit beeld vind je in elke reisbrochure terug! Prachtig spektakel omdat het licht de rotsen dieproest kleurt. De foto’s in de brochure zullen beter zijn dan de mijne. Panorama levert bij mij, noch op de iPhone, het gewenste resultaat. Even later steken we de Pentecost River over. Bruggen kennen ze hier niet. Je rijdt er gewoon doorheen. De truck is meteen gewassen!

Uiteindelijk geraken we zonder verdere hindernissen in ons kamp in Emma Gorge, die deel uitmaakt van het gigantische domein van El Questro Wilderness Park. 

Onze tenten met privé badkamer zijn meer dan in orde. Snel alles openzetten, de buitentemperatuur na zonsondergang bedraagt nu nog 39°. Een frisse douche brengt wat soelaas. 

Emma Gorge is een grotere kampplaats. Ze hebben accommodatie voor 120 personen. Er is een restaurant/bar, shop en een ‘echte pool’, geen poel deze keer. Het geheel ligt in een mooi park. 

Er is een gemeenschappelijke wasplaats waarvan we graag gebruik maken. In het donker niet meteen de gezelligste plaats van het park. Ik schrik mij een bult als de ‘cane toads’ (grote giftige padden) mij plots gezelschap komen houden.

Bij het diner ontmoeten we andere tourgroepen. Iedereen is het erover eens: ‘we are having the time of our life.

Good night!