7/9 Mitchell Falls

5:15 AM Het is vroeg dag vandaag. We hebben een goeie nacht achter de rug onder een dik donsdeken. Jawel, onder een donsdeken! Rond 21:00 gaat de temperatuur zeer snel naar beneden, het wordt echt wel fris en een donsdeken is meer dan welkom. 

Op dit vroege uur ben ik getuige van een prachtige zonsopgang. Dan is het rush in de badkamer en naar het ontbijt. 

Vandaag staat er een walking trail naar de Mitchell Falls op het programma. Omwille van de hitte (ze verwachten 41°) moeten we wel vroeg aan zijn. Ik laat deze wandeling aan mij voorbij gaan omwille van te groot risico voor de knieën. Maar het spektakel zelf zal ik niet moeten missen. Wie de wandeling naar de Falls niet kan doen, heeft de mogelijkheid om met de helikopter ter plaatse gedropt te worden. Ook niet mis hé, en hoe je het draait of keert, vanuit de lucht is dat altijd spectaculair. 

Stephan wandelt de trail wel. Dit gebeurt onder begeleiding van Crackers, Luigi en Birgit (crew van het kamp). Onze Wayne heeft een dagje vrijaf.  Reeds bij het ontbijt moet iedereen de waterflessen vullen met een zakje tegen uitdroging. De wandelaars moeten zeker tussen de 3 à 4 liter water drinken, daar wordt flink op gehamerd en de groep moet samen blijven. Dat laatste zal een zware opdracht zijn voor Max want onze Max heeft energie te over. We noemen hem ondertussen Speedy Gonzalez. 

Er zijn 3 begeleiders mee om assistentie te verlenen en Eskys met gekoeld water mee te sleuren.

We moeten zo’n 20 km rijden naar de Heliport, alweer op barslechte weg. ‘Het belastingsgeld voor het onderhoud vindt zijn weg helaas niet naar hier’, zegt Crackers misnoegd.

‘De wegen’ hier in de omgeving werden in de vroege jaren 60 aangelegd voor de mijnbouw. Australia is een land dat enorm rijk is aan grondstoffen en mineralen. De Heliport ligt in de directe omgeving van een grote bauxietmijn. De mijn zelf is al enkele jaren gesloten omdat Mitchell Plateau ondertussen deel uit maakt van het NP.

In het kantoortje van HeliSpirit, een schamel hokje, moeten we onvermijdelijk allemaal weer op de weegschaal. Het resultaat van die weging wil niemand weten want we staan hier allemaal gepakt en gezakt en sleuren ook nog eens onze lunch mee in koeltassen(Eskys). Het moet allemaal meegewogen worden. We worden netjes in groepjes opgedeeld zodat het gewicht mooi verdeeld geraakt over de heli’s. Het is de bedoeling dat dat ding in de lucht blijft. 

De walking trail vertrekt aan de Heliport. Daar gaan de wandelaars, hopelijk zien we iedereen in goede gezondheid en zonder breuken terug.

De niet-wandelaars moeten nog even geduld oefenen alvorens op te stijgen.

Wij doden de tijd dan maar met birdwatching. We hebben een bijzonder exemplaar ontdekt: de bowlerbird, een mannetje. Die bouwen een nest op de grond zoals een verticaal ovaal waar hij doorheen kan lopen. Daarna gooit hij het terrein rond het nest vol met lege slangeneieren, schelpen en blinkende steentjes. Dit alles om een wijfje te imponeren. Soms krijgt hij concurrentie van een ander mannetje en die kan uit jaloezie het hele nest vernielen. Dikke pech dan, want het is echt wel een mooie constructie.

Verder wijst de gids erop dat we zeker op de wandelpaden moeten blijven en goed uitkijken voor slangen. De Noord Kimberley herbergt de 3 dodelijkste slangen van Australia. Die komen we liever niet tegen. Aan de hoeveelheid eierschalen die de bowlerbird verzamelde te zien, moeten er hier wel veel zijn.

Even later gaan we van de grond richting Mitchell Falls. Voor de eerste keer vliegen we zonder deuren. Interessant om plaatjes te schieten want dan is er geen weerkaatsing van de ruiten op de foto’s. Het geeft toch een raar gevoel als de heli scherpe bochten maakt en gaat hellen. Ik schrik mij een bult als mijn gordel plots begint te schuiven en grijp automatisch naar het been van Bernard om mij vast te klampen. Martine kijkt een beetje bedenkelijk want ze weet niet wat er gebeurt.

Het uitzicht op de Mitchell Falls is natuurlijk weer een hoogtepunt. We cirkelen enkele keren boven de driedelige waterval en worden dan aan de grond gezet in de buurt van het bovenste gedeelte. 

Daarna volgt een korte maar vlakke wandeling naar een lookout waar we een heel goed zicht hebben op de Mitchell Falls. Het is ondertussen 40°! 

Een groot zeil zorgt voor schaduw. We mogen afkoeling zoeken in een waterpartij nabij het heliplatform. Het water is heerlijk. Terwijl we hier liggen te dobberen zien we onze groep arriveren. Er zijn twee geschaafde exemplaren bij die enkele slidings gemaakt hebben. Gelukkig zonder al te veel erg! De wandelaars hebben onderweg mooie plaatjes kunnen schieten van Gwion Gwion (geen typfouten) en Wandjina rock art. Onderweg passeerden ze de Little en Big Mertens Falls. Die Little Mertens heeft niets met onze kleine Dries Mertens te maken. 

Tijd voor de lunch! Die is mooi koel gebleven. Aussies zijn blijkbaar grote eters want wat er allemaal in die koeltas zit, is onmogelijk op te krijgen.

Na de lunch worden we weer opgedeeld in groepjes voor de terugvlucht naar de Heliport. Chou mag nu ook mee in de helikopter zodat ook hij de watervallen vanuit de lucht kan zien. Iedereen content.

We hobbelen half gekookt terug naar het kamp. Luigi zit vooraan op de passagierstoel te headbangen. Zie je het filmpje voor je? 

Het is nu nog 39° en op de wandeling zelf werd de 41° moeiteloos overschreden. Het verwondert mij wel dat die wandelingen bij zulke temperaturen doorgaan.

In het kamp springt (bijna) iedereen nog eens in de poel. We hebben hier wat vrije tijd voor het diner. 

Om 17:30 zitten we alweer rond het kampvuur dat stevig brandt. Alsof het nog niet warm genoeg is. De kok plaatst een hele grote teppanyaki plaat boven het vuur. Er staat Angus Beef op het menu en dat wordt met precisie voor iedereen op de juiste cuisson gebakken. Heerlijk! Er zal voortaan een koetje minder rondlopen op de ‘cattle station’.  Er volgt nog een gigantische crème brûlée als dessert. Niks voor mij maar mijn tafelgenoot neemt mijn portie er graag bij.

Bedtijd, morgen staat de wekker op 5:00 AM!