17/10 Nat, natter, natst - Tully & Bulgan Creek

Voor wie het nog niet merkte, foto's 16/10 staan al een tijdje online. We hebben woord gehouden.

Het heeft deze nacht stevig geregend en gewaaid maar we staan op met de zon. Het is zelfs al behoorlijk warm. Ik ben voor de verandering weer eens extra vroeg wakker en maakte al heel wat foto's. Er springt, huppelt, kruipt en vliegt hier wel een en ander rond. Wat er deze nacht allemaal rond onze cottage bewoog, wil ik niet echt weten...
Om 7:00am zitten we buiten aan de ontbijttafel bij Mr. Humphries. 
Steve vertelt dat hij en zijn vrouw Sharon naast de uitbating van de huisjes ook een soort nursery zijn voor verweesde en gewonde beestjes. Een gewonde kangoeroe, verweesde Joey, zieke zeehond, papegaai of vleermuis... Dat zijn hier drama's. Sharon wordt dan ook om de haverklap opgebeld voor 'rescue'. Ze ontfermt zich met veel liefde over de diertjes. Als we interesse hebben,  mogen we morgen een Joey weesje (kangoeroejong) vasthouden. Tuurlijk hebben we interesse!
Om 7:45 komt Chris van Ingan Tours ons ophalen voor een kayaktocht op de Bulgan Creek. Niet zomaar bootje varen; het is een Indigenous tour (Aboriginal Culture). 
Chris blijkt de echtgenoot te zijn van Sonya, zelf Aboriginal, en voor ons geen onbekende. We leerden haar kennen op de Oceania Road Show van Aussie Tours. Ik had haar toen heilig beloofd dat als we naar Australië zouden komen, we zeker een excursie bij haar familie (dit is een familiebedrijfje) zouden boeken. Chris is uitgelaten als hij hoort dat we Sonya kennen. Maar we moeten met nicht Caroline de rivier op. Het is een behoorlijke rit naar Tully waar nog 1 koppel ons zal vergezellen. Blijken het toch wel Belgen te zijn zeker: een jong koppeltje uit Dendermonde. Tijdens de rit naar Bulgan Creek valt de regen ondertussen opnieuw met bakken uit de lucht. Gezellig wordt dat! 
Hier zijn ze content met de regen! Hoewel in de regio Tully het meeste regen van de Wet Tropics valt, is dit de eerste regen sinds februari. Leuk voor die mensen maar moest dat nu persé vandaag? Bij het binnenrijden van Tully staat een enorme regenlaars (golden gumboot) van 7,90m hoog. Die staat symbool voor het record aan regenval tijdens de moessons en cyclonen in 1950. In 1967 en 1975 was dit record zelfs ver boven de 8 meter. Ok, hier valt dus water, veel water! Ook vandaag!
Caroline, net als Sonia van de Jirrbal stam, kan blijkbaar haar mannetje staan. Zij moet ons vandaag zonder kleerscheuren door de rivier loodsen.
De paddels, kano's, helmen en reddingsvesten liggen al klaar: alles druipnat zodat we al bijna verzopen waterkiekens zijn nog voor we vertrekken. 
We krijgen een spoedcursus veiligheid en communicatie/signalen op het water. Daarna mogen we elk onze kayak in, allemaal 1 persoons. Nog snel les in hoe te paddelen, vooruit, achteruit, links en rechts sturen, rondjes draaien, remmen... 
Mijn achteruit blijkt niet zo goed te werken, dus nog even apart oefenen met Caroline :)
Stephan is bezorgd en geeft ook allerlei richtlijnen alsof hij de expert is. Mmmmm, remember onze kanotocht in Nieuw-Zeeland?????
Daarna begint het echte werk. Door de regen is er heel wat stroming. Blijkt dat we een elftal obstakels moeten overwinnen waar Caroline ons zal doorheen loodsen.
We zijn nog maar net vertrokken en we krijgen een nieuwe stortvlaag over ons. 
Amper 500m verder is al een eerste hindernis. Caroline legt uit hoe we erdoor moeten komen en gaat dan als eerste. Dan mogen we een per een proberen hetzelfde te doen. Voor mij geen enkel probleem, ik krijg zelfs een pluim van de juf. Ook het koppeltje doet het goed. Raad eens wie hier grandioos de mist, euh het water ingaat????? De kayak wordt onmiddellijk meegesleurd door de stroming. Tim kan hem met wat acrobatie, nog net tegen houden. Er komt nog meer acrobatie aan te pas om terug in de kayak te geraken. 
Tja, echt gemakkelijk zijn al die obstakels niet en het vergt nogal wat behendigheid en energie. Halverwege mogen we even naar de oever. Caroline vertelt over de dieren die hier leven en over de planten: welke zijn eetbaar, hoe je die moet eten... Wij zouden er nooit aan denken en nog minder weten. Maar dit was voor een Aboriginal wel noodzakelijk om te overleven in deze enorme regenwouden. Ze toont een soort blauwe bes die enkel kan kiemen in de aarde als die eerst door een Cassowary (een gigantische vogel van de emoefamilie) opgegeten wordt en er daarna via de achterdeur weer uitgaat. 
Het is ook koffie/theepauze. Binnen de kortste keren slaagt ze erin met enkele takjes vuur te maken. Ze schept water uit de rivier en de pot gaat op het vuur. Water uit de rivier!!! Moet dus echt wel proper en drinkbaar zijn. We krijgen ook damper: een soort platte cake gemaakt van water, meel, suiker en kruiden. Ondertussen zijn er vele variaties op de originele Aboriginal versie.
Terug op krachten gekomen, leggen we de rest van de 11km af, inclusief de hindernissen en stortbuien. We komen allemaal heelhuids maar uitgeput aan.
Caroline laadt de kayaks op de trailer. Man, man, wat heeft deze vrouw kracht.
Wijzelf moeten nog net niet in de laadbak van haar vehikel. In of uit de auto, het maakt niet veel verschil, de zijruiten ontbreken, de voorruit is gebarsten. Toch wel wat kosten aan haar bakske!
We rijden naar de woning van Sonya, die haast hysterisch komt buiten gelopen als ze ons ziet parkeren. 'You made it, you made it, you came to Australia'. Ze neemt mij haast in een wurggreep en overlaadt mij met kussen en knuffels. Het koppeltje uit Dendermonde snapt er niks van. 
Sonya staat erop ons zelf terug te brengen. Kan ze lekker kletsen, jaja, ze zwijgt geen minuut. Stephan's oren gaan al fluiten. Sonya komt in maart naar Belgie en nodigt meteen zichzelf uit. "I'll bring you a visit, we drink some coffee and we go out for lunch or dinner." Voilà, bij deze is dat dan geregeld.
Bij aankomst aan onze chalet komt de zon weer piepen. Binnen het half uur is er geen wolkje meer te zien. We douchen vlug, eten op ons terras en gaan dan nog op prospectie om nog wat fauna en flora op.de gevoelige plaat vast te leggen.
Dan extra vroeg het bed in: strateversleten zoals de West-Vlamingen het zeggen.