Zeilen en snorkelen

5:30 - veel te vroeg wakker: vandaag niet gewekt door de vogels (die er wel waren) maar door een ijverige aannemer die hier in de onmiddellijke buurt persé iets met de grond moet gelijkmaken... Tja, het is hier vroeg dag, niewaar! Gelukkig nog een beetje kunnen soezen.
Deze morgen viel al een eerste ferme plensbui, dus we hebben een beetje onze twijfels over het weer op zee. Bill verzekert ons dat de wolken zullen oplossen en het uitstekend zeilweer zal worden.
Om 7:30 zitten we aan de ontbijttafel. Stephan lust geen eieren maar krijgt elke morgen een andere versie op zijn bord. Marita maakt 'fully cooked breakfast' maar niet het gewone spek met eieren of worst. Wat had je gedacht! 
Bij aankomst had ze ons gevraagd of er een speciaal dieet of allergieën waren. Nee dus, alleen die eieren die Stephan niet lust en dat hadden we nu net niet gemeld. Maar blijkbaar is dat hier voor hem geen enkel probleem. Nu speelt hij alles met de glimlach naar binnen en bejubelt de gastvrouw om haar kookkunsten...
Om 8:40 staan we ruim op tijd in de jachthaven van Airlie Beach, klaar voor een dag met de 'Domino'. 'Domino, of zo...' is een prachtige zeilboot, gemaakt uit Kaurihout en dus afkomstig uit New Zealand. Eigenaar is Gert-Jan, een geëmigreerde Nederlander die zichzelf hier herdoopt heeft tot Captain Rex. Hij heeft nog een assistent bij, Shaun (ex UK).
We hebben 5 reisgenoten: een koppel uit Brisbane, vader en dochter uit Cairns en een Japanner uit Tokio die met moeite een woord Engels begrijpt. Hij ziet er nog voor het vertrek een beetje bleekjes uit.
Rex vraagt wie er zeilervaring heeft: nu ja, wij zijn al een aantal keren meegevaren maar voor de rest is dit nieuw. Gevolg: wij mogen links gaan zitten, alle anderen rechts.
De zeilboot vaart op motor de haven uit maar eens uit de geul staat er meteen voldoende wind om de zeilen te hijsen en zonder motor verder te gaan: het echte zeilwerk!
Meteen doorklieft de boot de golven maar gaat ook gevaarlijk hellen: gevolg, wij hangen net niet met onze 'derrière' in het water, de rest zit hoog en droog, inclusief de Japanner die ondertussen witter dan wit ziet.
Af en toe worden ook wij nog eens 'herdoopt' met zeewater maar we zijn snel weer droog. Alle wolken zijn ondertussen opgelost; het is heerlijk weer.
De tocht naar Black Island, ook eentje van de Whitsunday groep, duurt een kleine 3 uren. 
Voor het eiland ligt een klein rif. We krijgen allemaal een wetsuit, duikbril, snorkel en zwemvliezen. 
Rex vindt het beter om eerst aan land te gaan en te lunchen omdat het hoogwater is. Snorkelen bij een rif is blijkbaar beter bij laagwater. Aan boord geeft hij nog alle uitleg over het snorkelen en het aantrekken van de wetsuit, daarbij tot vijf keer toe herhalend 'zipper on the back'. De wetsuit of stingersuit is in oktober eigenlijk overbodig maar wordt toch uit veiligheidsoverweging aanbevolen. Stingers, een soort kwallen met heel lange tentakels, zijn zeer gevaarlijk omdat ze zich met hun tentakels rond ledematen van zwemmers vasthaken. Niet alleen een bijzonder pijnlijke ervaring maar soms ook met dodelijke afloop. 
Een kleine Zodiak brengt ons aan land. We kunnen eerst het kleine eiland verkennen, wetsuits aantrekken... Ondertussen brengt Shaun ook de lunch aan wal.
Er is een primitief toilet/omkleedruimte waar we onze suits kunnen aantrekken. De Japanner heeft een eeuwigheid nodig om de klus te klaren en verschijnt uiteindelijk in zijn suit met de 'zipper on the front'. De rest van het gezelschap gaat plat... De Japanner terug het hokje in maar hij geraakt niet meer uit zijn suit. Er komt dus hulp en sleurwerk bij kijken. Een beetje gênant voor hem want niet alleen de suit maar ook de zwembroek gaat bijna automatisch mee uit.
Ondertussen staat een heerlijke lunch met 'seafood' en 'marinated chicken', pasta's, aardappeltjes en groentjes klaar. Ook dat is blijkbaar moeilijk voor onze Japanner.
Na de lunch mogen we het water in: het waterpeil is al duidelijk gezakt en hier en daar zien we al zandbankjes verschijnen. 
Voor ons is het onze eerste snorkelervaring. Shaun legt vanop zijn Zodiak nog alles eens goed uit. Onze Jap snapt er helaas weer niks van.
Bij ons lukt het behoorlijk en we proberen foto's te maken met onze nieuwe camera. Het rif is mooi, voor ons een openbaring, we zien heel wat prachtige vissen. Toch is het moeilijk om dat in beeld te brengen: onze Nikon werkt toch heel stug. We zijn het natuurlijk nog niet gewoon om onder water te fotograferen.
Snorkel, snorkel, foto, foto... tot plots lijfelijke aanvaring met de Japanner. Die schrikt zich een bult en als ik er bij roep 'shark attack' is hij op 10 tellen op het strand. Dat heeft hij duidelijk wel begrepen! Shaun, die het spektakel zag gebeuren, ligt plat van het lachen in zijn bootje. Uiteindelijk kan de Jap (met onuitspreekbare naam) er ook mee lachen...
Na anderhalf uur snorkelen, moeten we terug aan boord. Rex gooit kleine restjes brood in het water. Meteen duiken tientallen grote platte vissen op (de naam ben ik vergeten), mooi schouwspel. 
Op de terugweg doet 'Kawasaki' een schuchtere poging om een gesprek aan te gaan maar ook dat loopt volledig in het honderd.
Ondertussen staat er opnieuw een stevige maar warme bries. We kunnen de hele terugweg louter op zeil varen en zijn iets sneller dan verwacht terug in Airlie Beach.
We installeren ons op een terrasje bij de haven en genieten van een mooie zonsondergang. Daarna gaan we nog eens eten bij Mr. Bones want dat is ons gisteren goed bevallen. 
Een hele dag op zee en ons snorkelavontuur zorgen ervoor dat we thuis als een blok in slaap vallen...