Naar de Caraïben van Queensland: Whitsunday Islands

5:30am - zoals voorspeld is het vogelconcert al aan volle gang en wij dus ook wakker.
Stephan draait zich zoals gewoonlijk nog eens om. Ik kan de slaap toch niet meer vatten en trek naar buiten, fototoestel in de aanslag. Het is eigenlijk onbeschrijfelijk wat je hier hoort en ziet op zo'n vroeg uur. Te mooi om in bed te blijven.
Vandaag moeten we ons weer verplaatsen met het vliegtuig richting Whitsunday Islands. Jenny vertelde ons gisteren dat het verkeer richting Brisbane op maandagochtend een hel is, doch dat het geen zin heeft om vroeg te vertrekken; je komt dan zeker vast te zitten. En Jenny heeft al ooit een vlucht gemist door dat verkeer! 
Terry, die verantwoordelijk is voor het ontbijt, heeft daar een andere mening over: "oh, I love Jenny's optimism, but my advice is: leave as early as you can, better to leave at 6 o'clock". Bon, bloeddruk beetje naar omhoog, het is 7:30 gepasseerd!
We slokken dus ons ontbijt naar binnen en gaan er als hazen vandoor.
De eerste 10 km is er niets aan de hand maar dan loopt om de minuut een verkeersmelding binnen via de gps "you have new traffic information on your route" en dat herhaalt zich, herhaalt zich... Een waslijst met obstakels verschijnen. Paniek slaat een beetje toe want dit vliegtuig willen we toch niet missen. Er is voor Hamilton Island niet elke dag een vlucht... En tijd over voor bezoeken hebben we al zeker niet.
Enkele kilometer verder staan we stil op Bruce Highway, de enige grote weg richting Brisbane. Gelukkig lost alles zich snel op. Hier zijn ze toch een heer in het verkeer: geen agressie, netjes invoegen, geen getoeter, ze blijven lachen, doen een babbelke met de chauffeur ernaast. 'No worries' is de leuze voor alles bij de Ozzies. De enige gestresseerden zijn waarschijnlijk de toeristen die elke dag een verplicht traject binnen een tijdslimiet moeten afleggen.
De rest van ons traject verloopt aan 30km/u maar we staan nergens meer stil. Eens richting tolweg lossen alle obstakels zich vanzelf op en komen we toch nog ruim op tijd aan in de luchthaven. Jenny had dus gelijk. 
Ook het inleveren van de auto en de check-in gaat zeer vlot.
We gaan stipt op tijd de lucht in richting Hamilton Island en Airlie Beach... Het zou een droombestemming en een droomlokatie moeten zijn.
Bij het naderen van de Whitsundays krijgen we al een eerste indruk van dit stukje paradijs. We overvliegen ook al een stukje van het zuidelijke Great Barrier Reef. Dat belooft...
Het vliegtuig landt vlak langs de turkooisblauwe zee en wuivende palmen. Het is een zeer kleine luchthaven en de ontvangst is persoonlijk. Ze zijn hier bijzonder goed georganiseerd; de bagage wordt snel overgeladen naar de Ferry die ons naar Airlie Beach moet brengen. De tocht met de kleine Ferry of noem het het groot jacht, is al een cruise tussen de Whitsunday Islands op zich. We moeten slechts één keer aanmeren op Daydream Island om enkele eilandhoppers af te zetten.
Marita van onze B&B heeft ervoor gezorgd dat onze taxi klaar staat bij aankomst. Nog geen 10' later staan we voor een kast van een villa 'One Oceanview'. Langs de straatzijde is er behalve de gigantische glazen voordeur en het gesloten inrijhek niet veel te zien. 
Marita en 3 paar schoenen aan de voordeur wachten ons op. Ze heet ons welkom maar vraagt onmiddellijk om onze schoenen uit te doen en die voor de duur van ons verblijf niet binnen te dragen. We kijken hiervan wel een beetje vreemd op maar voegen ons naar de regels. Eenmaal binnen begrijpen we al beter waarom. Ons mond valt bijna open, nog nooit zo'n mooie villa gezien van architectuur. We komen oh's en ah's en ogen te kort. Overal metershoge en kamerbrede ramen. Dit optrekje heeft maar liefst 1000m2 woonruimte, verdeeld over 2 verdiepingen. Overal is de azuurblauwe zee en een 20m lang zwembad zichtbaar tot in onze badkamer toe waarvan 1 wand een volledige glaspartij is. Op elk verdiep is een gigantische keuken. Die op de bovenste verdieping is voor de gasten alsook verschillende salons en terrassen. Alles loopt naadloos in elkaar over, allemaal open ruimte, behalve de slaapkamers natuurlijk.
Dat Bill, de man van Marita een bouwaannemer is, verklaart veel, heel veel. Ze vertelt dat het oorspronkelijke ontwerp strak met rechte lijnen was. Bill heeft er vloeiende lijnen van gemaakt, net als de golven van de zee. Een juweeltje!!!!
Op de vraag van hoe groot ons huis is, antwoorden we maar: "niet zo groot".
Eenmaal uitgepakt, hebben we een afspraak met 'Johan en Bo Downunder'. Johan leerden we kennen op de roadshow van Aussie Tours vorig jaar. Zij wonen al 5 jaar in Australië, zijn hier blijven hangen na hun eerste trip Downunder. Sinds begin februari zijn ze nu op rondreis met een uitgebouwde jeep die ook als camper dienst doen. Vertrokken vanuit Melbourne, richting Perth en zo verder met de klok mee heel Australië rond. Momenteel nog een maand te gaan voor de cirkel rond is. Elke dag schrijven zij een blog die openbaar gedeeld wordt via Aussie Tours. Iemand interesse: Australië.be
Ze arriveren met 2 flessen wijn en bijhorende knabbels. De kennismaking is bijzonder hartelijk; het is of we mekaar al jaren kennen. Zij geven volop tips voor onze verdere reisroute. Natuurlijk wordt er ook over het thuisfront gepraat want de ouders van Bo wonen in Brugge. Infrax komt aan bod want voor Johan is dit ook geen onbekende. Maar op lichte aandrang wordt het werk aan de kant geschoven. Sorry collega's!
De tijd vliegt en we moeten ons haasten om nog op tijd te gaan dineren. In Australië dineren ze zeer vroeg, ten laatste om 21:00 zijn alle restaurants potdicht.
We eten een smakelijk visje bij Fish Divine en moeten dan weer afscheid nemen van elkaar. Johan en Bo trekken zuidwaarts, wij noordwaarts.
Het is een heerlijke afsluiter van dag 1 in het paradijs.